Tijdens
de maand augustus '44 liep alles in de war. Elke
dag zagen wij grote kolommen Duitse vrachtwagens
oostwaarts rijden. Sommige zware legervoertuigen
droegen nog de kleuren en de kentekens van het
"Afrikakorps". Dikwijls hielden zij
halt op het marktplein waar iedereen uitstapte.In
de vrachtwagens zaten niet alleen soldaten, maar
ook jonge Franse vrouwen (moffenliefjes) die uit
schrik voor vergelding hun land ontvluchtten.
Na de gemotoriseerde troepen reden er honderden
soldaten op alle mogelijke fietsen in dezelfde
richting. Het was lachwekkend te zien hoe sommige
oude dikkers, in gevechtskledij, op kleine
damesfietsen richting "Heimat" reden.
Het "onoverwinbare Duitse leger" was op
de vlucht voor de oprukkende Geallieerde troepen.
Wat was er overgebleven van die kolommen zingende
jonge fiere soldaten die in '40 Europa onder de
voet liepen ?
We luisterden iedere avond naar de BBCberichten
waarin Jan Moedwil altijd eindigde met :
" EN ZONDER ER OP TE BOFFEN, TOCH
KRIJGEN WIJ ZE, DE MOFFEN !"
Na vier jaar van slechte berichten kregen wij
eindelijk, dag na dag, sinds 6 juni, te horen
waar de Geallieerden zich bevonden. We wisten dat
de bevrijding nabij was maar er zou nog veel
gebeuren vooraleer wij de eerste Engelse jeeps
zouden zien.Een
nacht dus in augustus in Bevegem werd ik wakker
door een oorverdovend geluid van tientallen
ronkende motoren. Ik stond op en zonder het licht
aan te steken ging ik naar het open venster en
keek naar buiten. Het was heel donker maar toch
kon ik een kolom zware vrachtwagens onderscheiden.
Ze stonden stil en tientallen soldaten liepen
over en weer. De auto's trokken opleggers voort
waarop grote boten lagen. Het was een
adembenemend schouwspel, bijna surrealistisch.
Mijn vader was achter mij komen staan en zei :
"Het zijn genietroepen."
"Wat doen die ?"
"Die bouwen noodbruggen."
Plotseling ging er aan
de overkant een venster open en viel er een grote
lichtbundel midden op een grijze boot.
"Loncke kom kijken de Amerikanen zijn er!"
riep de stem van Treeze.
Op hetzelfde ogenblik klonk het :
"Licht aus !" gevolgt door een schot.
De lichtbundel verdween en er rinkelde glas.
Iemand in de kamer slaakte een gil.
"Loncke 't zijn Duitsers en ze schieten
!" waarop het venser met een klap dichtvloog..
's Anderendaags vernamen
wij dat Loncke de scherven van de kapotgeschoten
lamp op zijn hoofd had gekregen. Dagen lang droeg
hij een groot met bloed doordrengd verband rond
zijn hoofd. De paar schrammetjes, veroorzaakt
door de scherven van de stuk geschoten lamp,
werden opgeblazen tot een levensgevaarlijke wonde.
Enkele weken later, bij
de bevrijding, verklaarde hij dat hij,
achtervolgd door Duitsers, ter nauwernood aan de
dood ontsnapt was. Hij heeft hemel en aarde
bewogen om erkend te worden als "gewapend
weerstander", hetgeen hem dan ook gelukt is.
In totaal werden er 250.000
gewapende verzetslieden erkend in België ! Waar
die allemaal waren tijdens de Duitse bezetting
zal wel een raadsel blijven.
Ten einde de
woekerwinsten gemaakt tijdens de bezetting te
neutraliseren, werd er een drastisch
muntsaneringsplan ingevoerd door de minister van
financiën Gutt. Dit hield in dat al het
papiergeld, dat tijdens de bezetting in omloop
was, ingeleverd moest worden. Iedere persoon
kreeg in ruil 2000 F nieuw geld. De rest werd
aangeslagen. De kerkfabrieken en de kloosters
kregen alles terug.
De "operatie Gutt"
werd, zoals later zal blijken, een totale fiasco.
Het grootste gedeelte van het woekergeld werd
door bemiddeling van de kloosters en
kerkfabrieken, wit gewassen.
Loncke ook heeft zijn
zwart geld op deze manier kunnen terugkrijgen.
Mijn ouders die recht
hadden op 6000 F, hadden zelfs die som niet !
De oorlog, die miljoenen
mensenlevens gekost had, had niets veranderd aan
de mens zelf. De "slimmerikken" waren
rijk geworden ten koste van de "dommerikken".
ANDERE
VERHALEN.
|