Bij de woede-uitval van mijn vader, deinsde iedereen achteruit. Ze kenden hem : als Pier kwaad werd vielen er klappen. Hij had handen als koolschoppen en van niemand schrik.

"Pier stop het !" suste mijn moeder. "We leven nog en alles is voorbij".

Met moeite kreeg zij hem binnen.

Maar wie had hem verraden tijdens zijn bezoek anderhalf jaar geleden en hij plotseling neus aan neus stond met twee leden van de Gestapo ? Hij kon toen ternauwer nood ontkomen door over de bareel te springen. (zie "De bareel")

We zouden het nooit weten.

Een Waalse verzetsgroep die in het postkantoor van Ath werkte, onderschepte vele brieven die gericht waren aan de Feldgendarmerie. Zo hebben zij ons verschillende laten bezorgen, waarin mijn vader aangeklaagd werd als terrorist. De anonieme schrijvers woonden voorzeker in ons stadje, wie weet zelf in ons straatje.

Jarenlange onderdrukking en opgekropte woede barstte los als een vulkaan. In geheel het land was er anarchie. Vele mannen hadden zich vrijwillig gemeld bij het "Verzet" en liepen fier rond met een driekleurige armband en een geweer. Zij hitsten de bevolking op en met honderden gingen ze de huizen van de "zwarten" leegplunderen. Gans de inboedel werd op straat gegooid en in brand gestoken. Met opgestoken handen en bevend van de schrik werden de collaborateurs afgevoerd en opgesloten. De "moffenliefjes" werden het haar afgeschoren en met pek beklad.

Er viel veel te beleven op straat. Maar tot mijn grote verwondering deden mijn ouders niet mee.

"Ik heb gedaan wat ik moest doen en nu is het aan de politie en het gerecht" zei mijn vader. Hij keek trouwens minachtend neer op die "bende losgelaten zotten".

"Nu hebben ze een grote smoel maar gedurende de bezetting scheten ze in hun broek" lachtte hij schamper. Inderdaad waren er zeer weinig verzetslieden tijdens de bezetting; maar eens de geallieerden ten lande meldden zich velen aan. In totaal werden er ongeveer 250.000 "gewapende verzetslieden" door de overheid erkent.

De politie was na de landing op 6 juni '44 door de Duitsers ontwapend en moest nu lijdzaam toezien. De voorlopige regering, die uit balingschap teruggekeerd was, liet in allerijl tonnen pistolen en geweren aanrukken om de ordediensten te bewapenen. Men vreesde voor een communistische staatsgreep. Vanaf november moesten alle "verzetslieden" hun wapens inleveren wat niet zonder slag of stoot gegaan is.

Mijn vader heeft klacht ingediend tegen onbekenden bij de Auditeur-Militair. Deze zetelde in de nieuwe gebouwen van "den Ecole Moyenne", mijn school. Tijdens de bezetting heeft zij dienst gedaan als kazerne voor de Duitse soldaten en daarna als gevangenis voor de "incivieken". Toen ik met hem zijn dossier ging afgeven kruistten we een rij gevangenen. Plotseling bleef er een grote man voor mij staan en zei :

"'t Is toch erg hé, opgesloten zitten in mijn eigen school !"

Het was mijn leraar wiskunde. Ik wist niet wat antwoorden. Hij was een zeer strenge leraar en ik voelde weinig medelijden. Hij had echter in de klas nooit iets laten uitschijnen over zijn sympathie voor de "Nieuwe Orde". Onze leraar tekenen echter kwam wel in zwart uniform les geven en deelde " De Hamer" ,een fascistisch tijdschrift over kunst, uit. Beiden zijn veroordeeld en vrij vlug vrijgelaten. Zij konden terug aan het werk in het katholiek onderwijs.

De oorlog was nog niet gedaan. In december kregen we terug angst tijdens het "von Rundstedtoffensief" Het duurde maar enkele weken en de geallieerden konden eindelijk de Rijn oversteken. De vlagjes, op de landkaart in de keuken naderden elkaar. Een rij rode rechts en een rij Engelse links.

Antwerpen kreeg het nog hard te verduren door de inslag van verschillende V2's (Vergeltungswaffen 2). Er viel onder andere een raket op een cinema vol met kinderen.

Tijdens de opmars van de geällieerden werden de concentratiekampen, één na één, bevrijd en keerden de overlevenden terug. Het waren "wandelende lijken". Mijn nonkel Henri keerde blind terug. en nonkel Omer, die ik had zien "abführen" is nooit meer teruggekomen. Hij werd, met vele duizenden andere sukkelaars, als "ongedierte" vermoord door het "Herrenvolk".

Vele jaren later hebben wij vernomen dat Werner von Braun, de uitvinder van de V2 raket, met al zijn medewerkers, waaronder ook de commandant van het concentratiekamp Dora, door het Amerikaanse legerr, met archieven en materieel, in 't grootste geheim, naar de U.S.A. verscheept is. Zelfs President Truman zou niet op de hoogte geweest zijn ! Voor bewezen diensten aan de NASA werd hen, tijdens de "koude oorlog", het Amerikaans burgerschap aangeboden. Zeer weinig keerden naar Duitsland terug aangezien hen daar een proces wachtte voor oorlogsmisdaden, en stierven, gelauwerd en gedecoreerd, in peis en vree in de States.

Hetzelfde gebeurde hier in België : de kleine visjes zaten in de cel. De grote haaien zoals Dr Elias, Dr Daels, Verbelen, Cyriel Verschaeven, Léon Degrelle en anderen, waren naar Duitsland, Oostenrijk, Spanje of Argentinië, met de hulp van het Vatikaan en "Kerk In Nood, Oostpriesterhulp" gevlucht. Allen werden bij verstek ter dood veroordeeld maar zijn nooit uitgeleverd terwijl er ongeveer 250 kleinere collaborateurs geëxecuteerd werden.

Ik kan mij nog goed de dag in de maand mei herinneren toen de deur van ons klaslokaal openging en de schooldirecteur verscheen met de mededeling

"Jongens, Hitler is dood, Duitsland heeft zich overgegeven ! Het is vrede ! Jullie hebben vandaag vrijaf."

In augustus kwam Jozef, een buur die in de koolputten werkte en zeer gelovig was, vertellen dat er een "Sint Antonusbom" op Japan gevallen was.

"Maar Jozef toch, het is een atoombom !" replikeerde mijn moeder.

"Jaja, nu dat Sint Antonus zich er gaat mee moeien zal het wel rap afgelopen zijn" zei Jozef.

Na de tweede atoombom op Nagasaki gaf Japan zich over op 15 augustus 1945.

De Tweede Wereldoorlog was afgelopen. Het internationaal fascisme en de "Herrenvolken" waren verslagen.

Eindbalans van deze waanzin :

- Gesneuvelde en vermiste militairen : meer dan 24.000.000.
- Omgekomen burgers : meer dan 25.000.000.
- Vermoorde Joden : 5.992.000.

Een tijd van eeuwige vrede en welvaart zou nu aanbreken !

Er is wel een periode van welvaart gekomen in Europa en Noord-Amerika, maar de rest van de wereld zinkt dieper in het moeras van armoede en ziekten. Honger zal steeds de basis vormen van religieus en nationalistisch fanatisme. De "eeuwige vrede" is verder af dan ooit..

Bijna 60 jaar nadien staan er 5000 jonge mensen in Steenstrate achter een spandoek met de tekst : "Mijn Vader was Oostfronter en als Vlaming ben ik daar fier op !"

Is het offer van miljoenen mensen dan toch nutteloos geweest ?

ANDERE VERHALEN.