| In "1 april"
(d'Oude Schoendoos) hebben we reeds kennisgemaakt met het
bureauleven in het Ministerie van Landsverdediging waar
onze vriend werkzaam was. We gaan er weer naar toe voor
een zeer bizar verhaal. Zoals we reeds weten bestond het personeel vooral uit jonge vrouwen. In een bureau waar er een twingtigtal werkten, bevond er zich een klein mollig dametje. Zij was ongeveer veertig jaar en maquilleerde zich met felle kleuren. Alle vrouwen maquilleren zich, maar velen kennen het verschil niet tussen een "dag" en een "avond" maquillage. Hetzelfde gebeurt met het parfum. Een discreet parfum is zeer aangenaam, maar sommigen, ook mannen, dragen een doordingend agressief parfum, hetgeen meer afstoot dan aantrekt. Slechte smaak is van alle tijden. Ook haar kledij was zeer opvallend. Men had de indruk dat zij uit een zigeunerkamp kwam. Zij deed nochtans haar werk naar behoren en gedroeg zich in de omgang heel normaal. Zij liet echter uitschijnen alsof zij in de toekomst kon kijken. Telkens er iets gebeurde met een van haar collega's merkte zij steeds op dat zij het had zien aankomen. Dit was zeer irritant en men vroeg haar of zij misschien een "glazen bol" had. Er verscheen dan een mysterieus lachje op haar gezicht, maar zij bleef zwijgen. Op een zekere dag wist een nieuwe bediende, die in dezelfde straat woonde, te vertellen dat zij bekend stond als een "waarzegster" en 's avonds mensen ontvingt bij haar thuis. Zij liet zich "Madame Roberta" noemen. Toen dit uitkwam en men haar vroeg of dit waar was, ontkende zij het niet. Zij had geen "glazen bol" maar deed aan handlezen. Alle vrouwen wilden direct weten wat hun toekomst was. Zij weigerde halsstarrig een demonstratie te geven tijdens de bureeluren : - "Ik ben geen kwakzalver" zei ze "en als je iets moet weten neem dan een rendez-vous bij mij thuis". De mannelijke collega's trachtten haar te ridiculiseren door te beweren dat zij niet durfde tonen was zij kon. Zij bekeek ze minachtend en wuifde elke schertsende opmerking nonchalant weg. Zijn er veel of weinig collega's bij haar thuis geweest ? Niemand heeft het ooit geweten. Veel later, enkele tientallen jaren, ontmoetten twee oude collega's elkaar toevallig in een bistro en werden de oude herinneringen opgerakeld. Ook deze over de waarzegster en toen gaf een oud grijs vrouwtje toe dat zij bij "Madama Roberta" geweest was. Die had haar, toen zij ongeveer twintig was, voorspeld aan de hand van de lijnen van haar hand, dat zij nooit zou trouwen en nooit kinderen zou hebben. Men moet weten dat de algemene moraal van de jaren 50 het trouwen voor de meisjes als een noodzaak beschouwde. Een meisje dat ongehuwd bleef na haar 25ste werd als een "oude vrijster" bestempeld en een kind krijgen buiten het huwelijk was een heel grote schande. Een dusdanige voorspelling moest dan ook bij de persoon in kwestie zeer hard aangekomen zijn. Haar oude collega vroeg haar dan ook of de voorspellingen uitgekomen waren. Waarop zij zuchtend affirmatief antwoordde. Na enkele pintjes begon zij gans haar leven te vertellen. Op het ogenblik van de voorspelling woonde zij bij haar moeder die gescheiden was. Iedere dag moest zij haar moeder aanhoren die schelde over de mannen : - "Het zijn allemaal hoerenlopers en bedriegers. Ze zijn allen maar op één ding uit : seks. D'r is geen enkele die deugt !" Nadat Madame Roberta haar de nefaste voorspelling had gedaan is zij bewust en onbewust ieder kontakt met mannen beginnen te vermijden. Zij bezocht nooit een bioscoop of een danszaal. Ook op professioneel gebied gedroeg zij zich zeer kil en afstandelijk tegenover mannelijke collega's. Ze was nochtans zeer knap en had vele aanbidders, maar de voorspellingen en de mannenhaat van haar moeder hadden haar voor het leven gepantserd tegen iedere indringer van het sterke geslacht. Toen ze vijftig was, geraakte ze aan de drank en schuimde de nachtkroegen af op zoek achter een man. Ze danstte alleen in het midden van het café terwijl zwijgende dronkaars naar haar zaten te gapen. En als ze al eens een vent in haar bed kreeg dan betaalde ze heel veel daarvoor. Uiteindelijk begreep ze dat zij nooit naar Madame Roberta had mogen gaan en ook niet naar haar ontgoochelde moeder luisteren. Ze had haar eigen toekomst moeten opbouwen zonder schrik voor wat komen gaat. Maar wie weet ? |